coś iskrzy w twoim sercu
zamyka oczy błękitu
nastraja na kontakt
we dwoje

nie ważne że nie masz domu
on zawsze będzie w twoim sercu
zakopany pod gruzami wiary
porosły pnączami nadziei
zastygły w czasie i przestrzeni

powoli zmierzasz do gwiazd
z tremą na twarzy
ostygłym kamieniem węgielnym
stajesz się częścią nas wszystkich
porosłą mchem skałą wskazującą północ
udzielasz ostatniej rady
namaszczasz nas miłością

jesteś wszystkim
tym czego
nam brak