To już pora na wiosnę, ale wiatr ze wschodu,
Jak harfistka namiętna, czesze włosy drzewom,
Aż się żalą, i wnosi na butach z ogrodu
Łzy zastygłe w bukiety. A nad wszystkim niebo.

Całkiem nisko, a jednak w mroku nietutejszym,
Tam, gdzie myśl nie dosięga. Tylko sypiąc popiół
Daje prawdzie świadectwo. Zresztą niepotrzebnej
Jak niewczesne remonty i zdobienie okien.

Wiosna wszystko odmieni, sól pozgarnia z ulic,
Zagra soplom na nosach, zdejmie grube płaszcze.
Teraz zima niezgrabnie, po swojemu tuli
Chłodne serca, zmarznięte od zawsze, na zawsze.