Wypijmy bracie strzemiennego, za mnie, za ciebie resztę naszych
ale najbardziej za młodego że nie bał się dać dla nas zaszyć.
Nie liczmy siebie, matki, ojca jemu najbardziej szło o Anię,
dlatego wcześniej pił do końca by nie starczyło kropli dla niej.

Polejmy za nas i małego już ojciec z matką się nie liczą,
to właśnie oni winni temu że stał za Ankę na ulicy,
słaby na głodzie po zaszyciu, chociaż wypruwał z siebie żyły.
Ech! Życie, życie i po życiu, dobrze że starych z nim ubyło.

Nie damy zaszyć się jak mały, któremu serce rozerwane
nie przestawało w duszy krwawić słabymi nićmi cerowane.
Wypijmy Kuba za Michała, kij z nami, matką nawet ojcem,
kompania nam się rozsypała i z nimi kij - pijmy do końca.

A Anka? Co się stało z Anią, dlaczego nikt jej nie policzy
że tańczy dzisiaj za Michała w krótkiej spódniczce na ulicy.
Tańcz mała, tańcz by z ranną rosą jak głupia ćma polecieć w ogień
w butelce życie braciom niosąc a sobie śmierć powolną - codzień.