pisałam, że subtelność ma wiele twarzy. pamiętasz
jak przyglądałaś się jej z bliska. uporczywie, prawie
do bólu. wchodząc w ciszę i jej poszerzone źrenice.

krzyczały. przyciskając do piersi zmiętą sukienkę
myślałam o powrocie na łono, puste i dzikie
z czerwonymi makami. one wyznaczały granicę wolności.

to było miejsce walki, takie westerplatte. nie szłyśmy parami,
lecz osobno. odwrócone placami do ściany, do życia.
po kryjomu chwytając wianki,

ułomność domeną wierzących,
była wyzwoleniem trójkąta. niczym. matka nie wiedziała,
że córki są obce, zbyt dalekie, lubią zaplatać warkocze
innym dziewczynkom.