Na końcu świata świeci armata,
A na armacie wiszą damskie gacie,
Tu zaś, gdzie jestem, w sekretariacie,
Jako młodszy ścierkowy osę bata

Czuję, gdy szczypie mnie w środku głowy.
Strachem napędzana zaś motorówka,
W zbyt małych wijąca się złotówkach
Rozstrzępia śrubą mój układ nerwowy;

Owinąwszy życie izolacją
Patrzę, jak łyse głowy w papierach
Manewrują moją sytuacją,

Choć bardziej na weekend kroją relaks.
Przede mną zaś świeci niewielki punkt -
Przyszłość, niepewność: tam krzyk mój i bunt.