Kiedy słońce na niebie najzwyczajniej zaświeci,
swą samotność mogę zapomnieć przez chwilę,
cień jak stary przyjaciel ze mną razem, na zawsze
wiernie kroczy, aż nagle światło życia przeminie.

Przypomina mi ciągle, że jestem, że żyję,
że na ziemskiej wędrówce stale ślady wypalam,
kiedy sięgam do marzeń na dnie serca ukrytych,
cień uparcie za słońcem me tęsknoty przesłania.

Gdzie jest światło, tam i cień ma prawo istnienia,
gdzie jest ciemność, tam i ty rzucasz jasne promienie,
płomień życia zapalasz nieustannie w nadziei,
że dziś zło ciepłem serca w cień dobroci przemienię.

Na zło rzucić kamieniem jest mi łatwo i prosto,
belką w oku obrazu świata nie zmienię,
zamiast wziąć w rękę kamień stanę dziś na wprost słońca,
nie kamieniem dziś rzucę, lecz dobroci cienie.