mam dwa niedokończone wiersze
mówi się: jestem w punkcie
którego nie ma

jeden jest z niedzieli kiedy powiedzieli
że każdy czasem będzie pozwalał sobie
zawracać mi głowę - wtedy poszłam do domu
z ręką na ramieniu
tamtego roku był tylko jeden taki dzień

drugi jest z pociągu który składał się ze mnie
i ze mnie w oknie - najwyraźniej stwarzanie
jeszcze się nie zakończyło skoro trwam
w nim w tym chwilowym końcu świata
na stacjach co dziesięć minut - osobowy był

wieczór - znak że każdy z czasem dopada brzegu
tylko po to by dostrzec nad wodą kolejny ląd
kolejne państwo które zwykło podtapiać historię
nie mnie