Cerkiew stoi w woalce dżdżu
jakby cierpliwie służyła za model
dla nieba
które powoli szyje ktoś świeżym gontem

Nikogo nie ma dokoła
wokół kładzionych na obłap
belek jak dłonie
wyciągnięte w cztery strony świata

Wsparta na powietrzu
ponad ziemią która stąd odeszła
w sercu ikonostasu pusty krąg
po krzyżu

Chciałbym dobyć głosu
z dzwonnicy
na widok piętrzących się dachów
spiętrzonej strzechy sosen
Krainy i Ukrainy

Chciałbym dobyć głosu
z siebie
z wysokości
zza przeźroczystych desek
deszczowych igieł
z wnętrza krojonych
kloców łupanych kłód
drewna sczepionego z drewnem
drewna orzącego drewno
drewnianych ćwieków czopów trzpieni
cierni w drewnianym ciele

Patrzę na wyrwany z ziemi język
wyraźniejące wśród glonów i mchu
litery jak listki ziół

Które w moich ustach są jak piołun
które w moim sercu winny być jak miód


26 sierpnia 1994 r.