drzewa skarłowaciały
przycięte deszczem drą liście
z głów spadają włosy
a zastanawiający się ludzie nie podlegają domysłom

jesteśmy
choć kiedyś wspólnie zbierane grosze na łyk nadziei
dawno się za chlebem rozeszły

nie ma z kim iść i nie wracać bez guza
gonić i nie ma kogo
nawet już nie ma komu dać uciec

brwi ciężże niż grzechy
budzące strach i kołujące się w oku burzą
zrobiły się lekkie jak sen na peronie
a podniecenie rozbitych na głowach klepsydr
dające przebłyski wieczności zniknęło

nieśmiertelność co krążyła w tętnicach
i kobiecych ustach które były zakąską do młodości
zwietrzała razem z ochotą na zbiorową miłość i śmierć

doczekaliśmy się wieści:
nie ma już naszego podwórka
jest jedno wspólne
i nie ma już czego bronić
teraz każdy kto chce może przyjść
i zatrzeć po nas wrażenie

jedno zostało do dziś:
w razie kłopotów
nigdy się nie przyznawać że się znamy
na robieniu czegoś więcej niż krzywdy