zobaczę dostojna maguro
jak jutrznię zza pleców wylewasz
usłyszę jak synom i córom
chorały nadziei zaśpiewasz

obudzisz słonecznym refleksem
strapioną madonnę z ikony
a przysłop jej cicho wyszemrze
modlitwy ze złotych połonin

wiatr wyślesz co ptaki wotywne
z rąk porwie orantów bezlistnych
by harce czyniły przedziwne
na cerkwi baniach srebrzystych

w półwilczą łagodność ucieknę
w tęsknotę wasyla gdzieś w oknie
i w buki rozmyte w świetle
i myśli co zmienią się w krople

łemkowskich łez




*nie rydaj mienie - nie opłakuj mnie