Pomiędzy pustką a pustką niezłomnej radości ogród
pomiędzy końcami jednego odcinka
który zawsze był punktem
niedokończoną nieskończonością
wrażeniem tysiąca wrażeń
nieustającą ochotą ażeby móc rozpocząć
i żeby móc dokończyć
a potem odpocząć

wirującą przestrzenią, której jeden obrót
sprawia, że warto tańczyć
dotykać nieba stopą bosą
chociaż się czasem nie wie
i łza spadnie na ziemię
pokrytą dokładnie rosą
łez miliarda osób