Czas więc znów zacząć rejestrować:
Dziecko przechadza się po zbyt dużym gmachu
uczelni i jeszcze nie wie, że przyjdzie mu się uczyć
oznaczać, choć to je czyni trafnym, lepszym
od słów niemrawej studentki, które podsłuchałem:
Wiesz, każdy dzień mnie przybliża do śmierci.
O, naiwna kokietko z papierosem w ręce
czas ci znów zacząć uczyć się oznaczać
wsłuchać się w prozodię mocniej niż w jej słowo,
przechadzać się korytarzem - Skrzypią ławki,
skrzypią śmiechy, wytrącają się w swoim rytmie
gesty.

Nim skończą się schody cień dziecka się ukryje
w podcieniach.
Nie zdążę mu przekazać własnego In memoriam.