podjeżdża autobus z napisem: koniec, wlecze za sobą pustą sieć; za kierownicą
srebrnołuska ryba: jestem, jak przeźrocze, ta granica jest prawie widoczna. nie!

strach przed nieznanym nie daje się opisać, jakiś zwierzęcy instynkt - to nie jest
świadome, lecz bardzo mocno trzyma przy życiu - czas się czegoś chwycić -

narysujcie mi dom, park, wiosnę, cyprys, i dwa cienie. kłopot jest z milczeniem?
niech śpiewają ptaki, i ludzie w kościołach, krety w ziemi, zbiorowe mogiły -

pojedyncza śmierć się nie liczy. jeszcze pójdę na koniec świata, i tu przystanek:
porzucona gazeta, zaczynam czytać: w jakiś podstępny sposób wszyscy jesteśmy

sobie bliscy - teraz? zaraz? co tu robi ta kobieta ze szmatą? zetrzeć to do czysta -
wydłuża palec w moją stronę / za każdym razem, gdy ją widzę, płacze/ wszystko

jest możliwe, lecz nie wszystko się uda - wiec wiosna? wszystko / wszystko
już było, teraz żółkną liście - więc jesień? no tak, przyroda się nie myli.