O Polsko, niepodległa, wolna i wesoła,
Tyś, zasługą tych, co dzisiaj na cokołach.
Każdy z nich układał twej historii cegiełki.
I już jeśli tu stoi, to musiał być wielki.
Ale jakoś dziw, że ci co poruszają władzy turbiny,
Niestety ale zawsze, wpuszczają nas w maliny.
Obiecanki - cacanki, zjazdy i podwyżki,
Dotknęły cały naród. Od dziadka do kołyski.
Portwele stare nicowano na nowe,
Lecz emerytura per capita, czyli na głowę,
Należała do najniższych. To wiedzą rodacy.
I mimo podeszłego wieku, wciąż chodzili do pracy.
I tylko tym sposobem rodzinę utrzymywali.
A wraz ze swą rentą 3 pokolenia sponsorowali.
Bo gdyby nie babcie z ich zaskórniakami,
To cała młoda Polska, poszła by z torbami.
Dzięki jej wielkiemu serceu, co przeżyło już tyle,
Dalej wspiera i pomaga, nie spocznie na chwilę.
Co kiedyś odłożyła na czarną godzinę,
Teraz się przydaje, by utrzymać rodzinę.
I od ust sama biedna nieraz odejmuje sobie,
By utrzymć wnuki, zięców czy synowe.
Które to już pokolenie i któreż obietnice?
Które to już Rzeczypospolite i wciąż nowe rocznice?
Ileż to Emigracji wielkich i łez i porywów?
Ile powstań, krwi, wiosen I młodzieńczych zrywów?
Ileż walki, cierpień, rodzin rozdzielonych?
I wciąż coraz więcej wyjeżdza w odległe strony.
I tylko te matki, co zostały,.. radzić sobie muszą.
Łatając koniec z końcem... z rozerwaną duszą...
Każdej z nich się należy pomnik i pałac złoty.
Lecz złotem tym nie przekupisz ni bólu ni tęsknoty.
Tych rozstań, rozłąk, tęsknot i udręki.
Żadną miarą nie zmierzysz ich matczynej męki.

O Polsko niepodległa, szklanych domów, wesoła,
Przyjm spowrotem swe dzieci... każda matka woła.
Odnajdzcie wreszcie rozum, ci co nią władacie.
Nie każcie polskim matkom płakać.
Przecież nową emigracje popieracie.