Pijemy sobie kawę, w naszej maleńkiej księgarni.
Palimy papierosy, śmiejemy się, jak dawniej.

To jest ta sama Ewa, z burzą blond, lśniących włosów,
w kwiatowej, zwiewnej sukience, jak jej koleje losu.

Serce bije mi szybciej, patrzę na usta jej chciwe.
Widzę, co widzą mężczyźni, gdy Ewa kawę pije,

zapala papierosa, jak bierze go lekko w palce,
jak topi usta pąsowe, w rozgrzanej filiżance,

jak się osiada pianka, na puszku, nad górną wargą,
jak jej dotyka językiem, sprawdza, czy sięgnąć warto.

Wzroku nie sposób oderwać i spojrzeć w inną stronę,
gdy Ewa kawę pije nie tylko kawa płonie.

Nie wiem, co mówi do mnie, o płci swej zapomniałam.
Czyżbym... i ja pięknej Ewy, jak wszyscy, pożądała?