Ktoś powtórzył mi, przypadkiem Twoje słowa:
...oj, kochałem tę dziewczynę, była słodka,
z alabastru miała skórę, włosy lśniące,
nie zapomnę popołudnia na tej łące.

Też pamiętam na tej łące popołudnie;
tego lata słońce w Bystrej grzało cudnie.
U Szymanka beczał baran, a na niebie -
jeden obłok wciąż wędrował - chciałam Ciebie.

Mech był miękki, niczym dywan z Anatolii,
reszta łąki przystrojona w mleczną kolię,
Ty bez spodni, ja bez spodni, stanął jeleń,
zakrwawione miał poroże. Chciałam Ciebie.

Nie, że jeleń, nie, że ryczał, grzało słońce!
Bardzo chciałam, tego lata, na tej łące.
A Ty naglę to przestałeś mnie całować.
Teraz, kiedy byłam prawie całkiem goła.

Nie zdążyłam nawet krzyknąć Jezus Maria.
Ty zniknąłeś, tylko bestia liście żarła.
Pozbierałam: moje spodnie, Twoje spodnie.
Jeleń zadem się obrócił (tylko) do mnie.

Ktoś powtórzył mi przypadkiem Twoje słowa:
oj, kochałem tę dziewczynę(...). Wielka szkoda.