Siedzę pod ścianą, pod którą kiedyś stałam.
Jest rok 1991. Świat wydaje się otwarty
na nowych dorosłych.

Otaczają mnie kłęby papierosowego dymu
i korowody zbudowane z męskich oczu.

Zaczesuję włosy za ucho, rzucam jedno ze spojrzeń,
które zawsze pakowały mnie w kłopoty i myślę:
Mój Boże, mam dopiero czternaście lat,
a już mi się nie chce.

Album ze zdjęciami zamyka się sam,
ale winu pomagam się wypić.

Rok jest coraz mniej 2011, a ja coraz bardziej
zamknięta na świat.