Jak firanka, na wiatru podmuchy wrażliwa
w oknie lśnisz, bijąc swym blaskiem
oślepiając przechodniów.
Łagdona twa cera, niczym brzozy kora
wrażliwa, gotowa zapłąnąc od najmniejszej iskierki
rozniecając ogień zdolny ogrzać miliony serc.
Śpiew ptasi, trel wyjatkowy tak przypomina mi
twój głos, subtelne ciepło twojej pary na moim policzku.
Pierwiastki twoje niewidoczne ja dostrzec potrafie
i rylcem poprawiam marmurową Afrodyte, rzeźbiąc
mój ołtarz by choć jeszcze raz ujrzeć
kwitnacą wśród zieleni
różową lilie.