drobna postać Marii w pomiętym kapeluszu
dla niektórych dziwna z lubością napełniała
talerze ubogich i braci mniejszych

na werandzie w bujanym fotelu z fajką w ustach
wytężała wzrok wpatrując się w dal jakby czekała
na drugie życie

innym razem kreśliła znak krzyża odganiając chmury
nie lubiła tych stąpających po czerwonym dywanie
z rozdętym ego
i wypucowanych sumień na okoliczność podłości

Maria byla zawsze pierwszą i ostatnią wersją
samej siebie