Na puszczy

Kiedyś gdy świat był nie tak małym biegło z północy na południe
coś co się zwało dolinami co nie umiało jeszcze mówić
Nocami na wysokich drzewach chowało się przed dzikim zwierzem
albo w jaskiniach nietoperzy drzemało zasypane pierzem

Od czasu kiedy z ciekawości ukradło coś jasnego z burzy
przestało sypiać po pieczarach i nocą przy tym biegło dłużej

Gdy raz podniosło się z czworaków widząc jak pędzi z ogniem w dłoni
ci co rządzili tam od wieków wiedzieli że nadchodzi koniec
I nagle świat ich stał się małym przez to co przyszło gdzieś z północy
wraz z dolinami odżywały na puszczy wołające głosy

W pustyni

Gdybyś nie zawsze żył w pustyni nie usłyszałbyś tego wcale
że świat nie kończy się na ziemi a ty nie jesteś himalajem
Tam skąd pochodzę nikt nie wierzy że coś odchodzi coś powstaje
fatamorgana naszych przeżyć jak karawana pędzi dalej

Gdybyś choć jeden wiek z tych wieków poświęcił życiu nie w pustyni
pewnie wyrósłbyś na człowieka z rysami Ra mirażowymi
Jesteś za mały baobabie zanim obrośniesz cały w pióra
ty i te twoje himalaje znikną po cichu w czarnych dziurach