pożegnanie to imię chwili pustej jak zgwałcona noc
ubiera przestrzeń w złudzenie czasu dopełniając ciało
rozbite wiarą w całokształt zdarzeń kocich dźwięków
drgających jeszcze w powietrzu unosi się woń

pomarańczy tamtego lata nie chciałaś jeść z dłoni
pod pretekstem higieny często myłaś moje spojrzenia
dezynfekując uczucia i rozkładając uśmiech na czynniki
załamania warg gdzie kwiaty umierały pierwsze

więc to jedwabne pasmo nie było babim latem
naszych dni tutaj ostatnich gdy nadchodziły już nowe
wiadomości na temat miejsca i czasu wyznaczając rytm
kataklizmów bez zapowiedzi kolejnych narodzin

porzucona studnia wycięta czereśnia i świerki
przy płocie gdzie miał być grób ojca pozostały
w niepamięci zbiorowej zabrakło definicji domu
z południową ścianą pokrytą winnym krzewem

tylko grona wciąż zachodzą czerwienią