więc tak to wygląda: te niby ciało;
wdech, wydech, bezdech;
zmarszczone czoło i dłonie- zmyślone plastry,
jakby sączyło morfiny;
a może półmrok, półbrzask,
kroki pajęczych nitek,
podłogi pod którą ją zamykano,
biegnącej lasem ścieżki,
dziewczynki, zadrapań, pleców dziewczynki;
a może to żadna pewność.
zaledwie podmuch, zmącona podmuchem tafla,
nie tafla; nie konar, niby konar;
ten niby z wody oddech,
ta cisza niby woda.