Złote pochodnie smutku. Ile blasku
Statków lekkich przez barwy powietrza!
Poszum żagli szarą wstążką zasnuł
Szept głęboki dalekiego zmierzchu.

Cienie gną się ku ziemi. Jeszcze jasność
Sypie się z rąk czarnych - krople suche;
Głosów ciemnych kolorowy zwiastun,
Unoszony na fali podmuchów.

Jest coś w twarzach z kory, jak dym, zamyślonych.
Z mgły - jesionu płaszcz pojesienniały;
Biała cisza ramion brzozy, pochylonej
Nad innymi brzozowymi ramionami.

Dojrzały, ciężki zapach. Dzikie kwiaty
Drżą, wtulone w objęcia kamieni.
Duszna woń, jakby płomień - chyba z innego świata.
Budzą się duchy - nie wiedzieć: czy drzew, czy cieni?

Gasną ognie u stóp bezszelestnych;
Czerwonozłoty zachód: chłodny, kruchy.
Snem do góry odwraca się przestrzeń
W kręgu ciszy, zamkniętym na głucho.

Na włosach światła - liście, coraz niżej;
Zmierzch wypływa z nich i schodzi głębiej.
Znów dym. Nie widać już: gałęzie czy krzyże;
Czyjeś skrzydła, szare jak gołębie...