(z drugiej połowy XX wieku)



przeleć mnie

przeleć

bez słowa

nie zostawiając po sobie śladu

nie mamy na to czasu

czas nagli

byle szybciej

byle ogniściej

przeleć przeze mnie

bucząc jak trzmiel

ja zamknę oczy

ty pozłotę urody zbierzesz

wprawnymi trzmielimi czułkami

i odfruniesz nieznany



kto powiedział

że miłość należy jak ogród

szczepić wiosną

i cierpliwie czekać całymi latami

na owoce



połamiemy sad

otrząśniemy jabłka

dwa zjemy

resztę nadgryziemy

każde w swoją stronę

odbiegniemy