Zapachy dzieciństwa - zatęchły chłód,
kiedy schodziło się do piwnicy po rower.
Roztarty w palcach piołun, wodorosty
i otoczaki nad rzeką, tkwiące w przybrzeżnym

mule. Wszystko to zwiastowało coś na kształt
kropli miętowych od bólu brzucha,
precyzyjnie odmierzanych na łyżeczkę cukru.
I tak pozostało. Nadal nie dowierzam

wielkim filozofom. Lubię siedzieć
na schodach, kiedy nie dzieje się nic,
jak w ten lipcowy wieczór - nietoperze i świetliki.