Wiersze piszą się w pobliżu.
Potem przeciskają się one przez dziurę w śnie.
Zdaje się im, że na wolność wyszły,
a stają się więźniami i trwają na papierze
uśmiechając się do tych
co czekają w kolejce,
żeby również oddać za bezcen
kawałek swojej lirycznej strony.

Rozpacz ciążenia wierszy spada
z podwójną siłą
i chociaż pragnę być logiczny
to i tak pozostaję w ciemnościach
ozdobionych szachownicą
zaciśniętych powiek.