Sosenka samosiejka na łące wyrosła
za nią bez dziki dawnej osady ślad.

Tam gdzie las sosnowy pnie się w górę
stał dom, który potem przeniesiono
w inne miejsce na wiejską świetlicę.

Jeszcze w gąszczu dojrzysz starą lipę
z trudem przebijającą się do światła
z zabliźnionymi krążkami po huśtawce.

Słyszę wesołe głosy dzieci, nawoływania
doglądających na pastwiskach krów.
A w powietrzu zapach siana i końskiego potu.

Sosence nic do tego, co było, co będzie
pozostaje w swoim czasie dopóki komuś
z ludzi nie spodoba się jej ściąć.