Sierpem przetnie niebo pęknie
To żniwiarz
Ręce wyciągnięte ma piękne
wnet podziwiasz
Urwisko w mgnieniu
Sklepienie ma wszystkie dary boga
Ponury brzęk ma w cieniu
I w olśnieniu trwogę
Uciszy na chwile byś poczuł
Ptasich skrzydeł trzepot
Wzbierający w oku
I płynący rzeką
Zapuka tak w cichą noc długą
Czekając nieświadom czasu
Wtem trzaśnie u okien rózgą
Przybliży ramiona blasku
A potem odejdzie...
Da głowę ułożyć do snu
Tej burzy wielbionej pięknej
Ziemie ocalić znów