wczoraj zakrzywił przestrzeń
powiedział żonie odchodzę

ale po chwili przestraszył się samotności

i dalej w tym samym domu
siada na tej samej desce

cisza jaka między
nie jest już tą ciszą
która wywoływała burze

och gdyby wróciły pioruny
a tu równina
dziedziniec aż po horyzont
nawet gdyby zawiązał sobie
przestrzeń na szyi nie cofnie czasu

a przebaczenie nie wybieli pamięci

rana krwawi
po założeni szwów

dzieci wyjechały
dom straszy obecnością

rację będzie miał ten kto umrze pierwszy