Pod urągającym niebem, w płytkim stawie,
gdzie tylko skrzek żaby i martwych ślimaków
opustoszałe muszle,

i dna miękkie podbrzusze, muliste i śliskie,

zakasawszy rękawy, w podmokłej spódnicy,
pochylona nad wodą - miarowo poruszając
wiosłami ramion topiłaś płód,

obietnicę, zapowiedź, przysięgę,
niewyrośniętą, zamarłą, znieruchomiałą,
nie utuloną, nie dotkniętą, nie wyśpiewaną,

poczętą w zaciszu, na brzegu, w wodorostów
tłumie, z bluszczem oplatającym nagie stopy,

wpatrzona w rybie oczy i ranę ust
powtarzałaś ochrypłą mantrę: już tylko
za sakiewkę goryczy, za dukata
bezwstydu, bez hostii miłosnej
i gasnącej bieli

prześcieradeł,
schnących na wisielczym sznurze
mlecznej drogi.