I pomyśleć, że kolejny raz,
jeżeli nie zawodzą uszy i oczy jeszcze prawdziwe,
kolejny raz słychać, jak śpiewają półgębkiem
arie przed wychodkiem i tańczą po ból w lędźwiach.

Kiedyś byli bardziej, bardziej niż przedtem,
jak podkasańce z palcami w literę v.

Dzisiaj tak łatwo pomylić trawy, drzewa;
śmiać się na półdźwięku; oddawać, co uwiera w ustach.


Nie mogę pojąć - te same dłonie, to samo powietrze,
a tak trudno objąć bezboleśnie, tak ciężko odetchnąć.

Moje palce układają wzór na serdecznej dziurze.