Nie powiem Ci żegnaj.

Zostawię swój zapach w starszej ode mnie marynarce,
obietnice w palcach nie przyniosą więcej monet.

Nie powiem Ci żegnaj.

Nie trafiam już do kieszeni,
w ten ląd, co potrafi ukoić,
nie trafiam już w tyle spotkań co i rozstań -
dookoła gwar już bezbrzeżny.

Kiedy zasnę uśmieszek drętwo powędruje dalej,
zahuczy od prób wtulenia sie w Ciebie
niczym w bezpiecznik, wyłączający jakieś "zawsze".

Nie powiem do widzenia.
Niech się upoję zastanym,
zachwycę ostatni raz znajomym miejscem,
w końcu zgodzę na los trutnia.

Każde objęcie już zupełnie nieostre.



Piotr Paschke