dziś słońce za mgły welonem

mam w dłoniach białego gołębia
rozchylam skrzydła z szyfonu
twarz w pióra puszyste zagłębiam

przez chwilę niech po raz ostatni
serce przy sercu bije
to starsze zegara tykaniem
młodsze - trzepotem skrzydeł

idzie - już całkiem nie moja
w perłowe obłoki ubrana
kunsztowna warkoczy korona
a pod nią pienista kaskada

jeszcze jedno najczulsze muśnięcie
zanim pomknie w błękitne przestrzenie
tam gdzie ja już nie mogę dolecieć
na mych skrzydłach zmienionych w kamienie