koleżance Beacie z kondolencjami

dziadek zwykle wychodził nam naprzeciw: niosąc ze sobą naręcza porzeczek i piasku.
to wszystko po trzykroć wkładał nam do ust, zawsze pod język, tam gdzie trzymaliśmy

miedziaki, drobne szkiełka i małe literki. tak było i tego wieczora: pojawił się na krawędzi
jej źrenic. w niewielkim załamaniu światła. ześlizgując się po różowej smudze, którą zawsze

zostawiało dla nas słońce na deser. przeciął lepki czas i stanął, a może stał się ? w swoim
odświętnym mundurze, pachnąc wodą kolońską z fabryki za miastem, gdzie rośnie już tylko
koniczyna i krecie kopczyki. nie powiedział nic. nie użył słowa. wyszeptał tylko spod powiek

elektryczność. wykrzesał uśmiech.

i sękatym palcem

podłożył ogień.