Lubię zwierzaki, a zwłaszcza koty,
lubię też innych futrzaków dotyk.
Dziś przytulimy do serca Misia,
sierść poczochramy i damy (w) pysia.

Niech nikt nie myśli, że chcę bić Misia,
pod włos go pragnę tylko pomiziać.

Miś jest poważny, często nadęty,
ale rozumiem. Jak tu być świętym!?
Kiedy garnuszki puste - bez miodku
i często bywa w nich coś z wychodków.

Gdy zwierz jest głodny, warczy i zły,
a na dodatek insekty, pchły
próbują wleźć pomiędzy kudły.
Próbują ugryźć zębem brudnym.

Jak śmiecie mendy?! Won od Misia!
Ja nie pozwolę mu nic wysysać.
Zostawcie jego wzburzoną krew,
nie powodujcie rozstroju nerw.

Ma słuszne lata Miś Pan chyba,
trochę szacunku! Misiek wybacz,
bom może w błędzie, futro iskrzy.
(Nie każdy ma ten połysk brzytwy)
Kiedy się dotknie, daje 'kopa' -
Uwaga! Łapy szybko chować!

Razi cholernie ta elektryczność -
Miś ją wyzwala. Anemiczność
jest mu daleka. Ma kolory,
więc chyba zdrowy... Może chory?

Tu pomyślałam o smaku, wzroku -
lęk czasem burzy (o Misia) spokój.
Prycha i parska, nie konsumuje;
bardzo grymaśny. Nic nie smakuje.

A może Miś to anorektyk,
albo się struł i ból go stępił.
Ogromny problem z tą masą futra -
wychudł ostatnio i posmutniał.

Bracia poeci ratujmy Misia
i nie dopuśćmy by sczezł, wyłysiał.
Poeci, bracia! karmy Miś czeka.
Zbierajmy bracia miód po pasiekach!