zawieszone na nitkach istnienia dyndają
bezwolnie, poruszane podmuchami
czasu, przebierają nóżkami, machają rączkami
z przekonaniem, że to obłaskawianie losu.

gdy jedna dosięgnie drugiej, sczepiają się
całą duszą, namiętnie, z zachwytem

piszczą : to miłość, już razem, na zawsze.

błąd, dekadencja, na straży chronos.

chybotanie z pasją, do utraty tchu, szybciej
zrywa sznurki, wtedy spadają w otchłań,
pojedynczo albo razem, z rozdartym sercem,

ale nie ma krwi, ale nie ma łez,
bo nie ma już nic.

a może jest?