Wiosna światłością napełniona
pokazuje, że żółty jest piasek,
a wnuka twarz już zaróżowiona
i zazielenia się młodziutki lasek.

Pamięć przynosi wir wspomnień,
rejestr planów i wielu zdarzeń,
także rejestr minionych pragnień
i trochę zrealizowanych marzeń.

Ciebie młodą sobie przypominam
i że nam było zawsze wesoło,
a teraz łysieć już mocno zaczynam,
włosy gubię, powiększając czoło.

Pora zimowa już przechodzi
choć zostaje szron na głowie,
coraz więcej myśli nadchodzi,
że żyło się, ale tylko w połowie?

Nie! nie warto szarpać myśli
ni porwanych więzów żałować,
bo już niczego się nie wymyśli;
atrybuty życia trzeba chować.

Zostaje proste łóżko, wygodne,
jedzenie kleiku z kiełków pszenicy
i prawda, miękkie buty niemodne,
to tylko już... do końca się liczy!