Wpychasz mi knebel języka
do ust - mówisz - to miłość,
kochana

ściągasz koszulę, skarpetki
w biegu osiągają swój cel,
spadają miękko na krawędź
fotela

zaciskam powieki, zaczynam
projekcję obrazów, niegdyś
mijane obojętnie powracają
ze zdwojoną siłą, czas sprzed
nie łączy się z czasem teraz

wygładzę zmiętą skórę,
cofnę się o krok,
nie zmartwychwstanę
o świcie

przez wielokrotność nocnych
śmierci wiedzie sztak na
Gangkar Punsum.