fale wyrzuciły mnie na brzeg
nie ukryje się we wnętrzu muszli
powietrze w szarży ku lini wydm
intonuje narastający dysonans
żywiołu

to nie portowe syreny
zdobne wyblakłą purpurą
o zachrypniętym soprano
w plątaninie uciekających
spod stóp ślepych uliczek
zabłąkania

to ja

z uniesionym wiatrem
żaglem rozpiętej koszuli
inicjuję pieśń wabiącą
przywołuję głód rozwartych
dłoni, natarczywość języka,
piżmowy posmak dotyku

cierpkością wina i krwi
na spierzchniętych wargach
wtóruje mi szkwał