Pewnymi wieczorami nasze mieszkanie staje się matnią

Labiryntem pomieszczeń, z którego może i chciałoby się wyjść,

ale złowroga siła wciąga do środka

za brzuch.

Pokoje spowija chłód.

To nie przeciąg żaden.

To gęsia skórka na meblach

pęcznieje pod Twoim spojrzeniem.

Siedzimy splątani ciężkimi słowami

Bez żadnej już nadziei.


Bo

ostatecznie

zawsze

okazuje się, że wszyscy jesteśmy puści i cisi

o wnętrzu ogromnym i samotnym

jak kosmos.