Przykładam ucho do ziemi,
kapie.

Nie jestem już sam -
ona jest we mnie,
jakbym był głuchym i głupim, codziennie,
przez wszystkie dni tygodnia nie do usłyszenia.

Ziemia wtapia się w małżowinę niczym maska,
atrapa,
skąpa namiastka;
niestrawnością nie nasycę słyszenia.

Ostatni odgłos ogłuszy
niczym sztylet zamachowca uzbrojony w ręce,
po kości, po atrapę,
z wiecznym nasłuchiwaniem odwetu.

Przykładam ucho do ziemi -
jak na początku,
przez środek,
po nieszczęśliwe zakończenie.


Kapię
odwrócony w tył.


Piotr Paschke