W tłumie samotny jesteś jak poeta,
Nie masz nikogo, żeby pogaworzyć,
Niczego nie masz, możesz tylko tworzyć
(Po pracy, zanim usmażysz kotleta)
To, co już było; u stóp Koholeta
Na kształt ofiary całą ludzkość złożyć,
By nikt, kto żywy, nie mógł nigdy dożyć
Czegoś nowszego niż alfa i beta.
Jesteśmy wolni... do wolności granic,
Możemy tworzyć, lecz to, co tworzymy,
Nam ani światu nie przyda się na nic.
Nędzni i próżni (gdyż nic nas nie łączy)
Jesteśmy niczym częstochowskie rymy,
Na których głucho każdy wers się kończy.