jesienne słońce obniża loty
daje fory ławicom chmur
błyskawicom użycza ognia
słucha melodii grzmotów

po letnich swawolach
Prozerpina wraca z wojaży
zastaje pospólstwo małżonka
sypią się jadowite słowa
Neptun ciska trójzębnym harpunem
w błyskach złotego ostrza
echo wstrząsa ponurą głębiną

morze rozleniwione przez lato
nabiera wigoru
w podwodnych włościach
uśpione budzi żywioły

wreszcie wiatr może poigrać
fala za falą chlusta bryzgami
mewy wirują w kręgu szalonym
walczą o każdy znaleziony kęs

lud wdycha jodowe opary
lustruje spieniony brzeg
na który woda wynosi różności
razem z bursztynem złotym
po który podąża chciwy wzrok

władca mórz jest stanowczy
jego nie przestraszysz
ani wzruszysz obietnicą
dla rozpasanej władczyni
sam wybiera ofiary
które wydziera ludziom

do chóru mew i szumu fal
dołącz swój słaby głos
wykrzycz w siną dal
tajemnice miłość i złość