Czarny Prometeuszu w mrokach osadzony,
Tysiąclecia czekałeś, by człowiek zbłąkany
Odkrył miejsce twej kaźni, rozerwał kajdany
I morderczej niewoli zakończył eony.

Nie wydarły ci ognia Cerbery, Charony,
Gdy ci przyszło przeprawić się przez Styksu piany.
Ogień skrywając w sobie, stanąłeś u ściany,
Broniąc go niczym Hajmon swojej Antygony.

Tyś pierwszy myśli w jedno zestrzelił ognisko,
Tyś pierwszy wielką bryłę ruszył z posad świata
I na nowe pchnął tory - i dal była blisko.

Nam niewygodna jednak twa przeszłość bogata,
Nam się inny śni płomień: iskra złotowłosa
Od dobrze ci znanego, złodzieju, Heliosa.