Clydesdale

Clydesdale! Jako że twoje opuszczam doliny
I już się żegnam z każdym małomównym wzgórzem,
Gdzie refleksyjna pamięć została na dłużej,
Nie chcąc z tego, com widział, utracić ni krztyny,
W podróżnych tłumie czuję żal, że po raz wtóry
Nie stanę, by podziwiać rozliczne widoki:
Z półmroku wydobytej przez słońce opoki,
Dziko splątanej rzeki, posiwiałej góry,
Lub warowni, co w świetle się pławi, odległa!
Lecz niejednym spojrzeniem w tył twe wzgórza darzę
I wiele niewyraźnych, przeszłych wyobrażeń
Smutno łączę w pragnieniu, by ich pamięć strzegła.
Niechaj mnie koi piękno, niechaj w duszy gości,
Kiedy podążam swoją ścieżką w osobności.

                         przełożył Maciej Froński

I oryginał:

Clydesdale! as thy romantic vales I leave,
And bid farewell to each retiring hill,
Where musing memory seems to linger still,
Tracing the broad bright landscape; much I grieve
That, mingled with the toiling crowd, no more
I may return your varied views to mark,
Of rocks amid the sunshine towering dark,
Of rivers winding wild, or mountains hoar,
Or castle gleaming on the distant steep!--
Yet many a look back on thy hills I cast,
And many a softened image of the past
Sadly combine, and bid remembrance keep,
To soothe me with fair scenes, and fancies rude,
When I pursue my path in solitude.