zamyślone usta milczą
nad potoku niespokojem
kiedy chwila szepcze z ciszą
o tym czego tak się boję
że gdy przyjdzie czas spełniania
zapowiedzi i obietnic
pogubimy się w pytaniach
w odpowiedziach niedorzecznych

słowa które przyjdą z nami
ujrzą siebie po raz pierwszy
zakrztusimy się słowami
jak cytatem z cudzych wierszy
głodny będzie czar spojrzenia
i zachłanny ciepły dotyk
w głos przełknięte do widzenia
przypominać będzie o tym

jak rozpachniał sen z niczego
aż po krawędź przebudzenia
ukrywając pod powieką
tajemnice światłocienia
których półmrok licząc kroki
odprowadzał w nieobecność
a lęk serca jednooki
drżał by całkiem nie oślepnąć

lecz na powrót przewidywać
co przyniesie z sobą ranek
nakazując odgadywać
czy gdzie będziesz cię zastanę
kiedy światło dnia oślepia
rozpływamy się w niepamięć
chociaż noc się każe nie bać
tego co się z nami stanie