Nad Biebrzą w trzcinie skrył się las
Szelestem zmierzchu cisza płynie
Tak pogubionych życiem nas
W niepewnej jutra snu gęstwinie

Obudzić może tylko lęk
Powieki kłując struną światła
Kłamiąc sumieniu wzbiera wstręt
Jak zrozumienia nić niełatwa

Jak los co w szumie rzecznym drwi
Powiewem wiatru nas obnaża
Jak wierszem niezłapany świt
Co życie wskrzesza lecz nie stwarza

Tak próbujemy objąć świat
W sieć cieni trzciny zaplątani
Nie odda nam straconych lat
Biebrza ani nas nie ocali

Rozejdźmy się ostatni raz
Nie kryjąc w sobie już urazy
Ugośćmy dzień wypuśćmy czas
Bo nic nie zdarza się dwa razy