rozwiej dym
naucz mnie cierpieć
wypełnij oczy po brzegi
zabierz mi pióro a śniegiem
przyprósz obrazy i wiersze

tylko nie pozwól zwariować
pośród obietnic i złudy
za życie
to które z trudem
ubieram w poezji słowa

...
pozwól w pamięci swej pozostawić
co dawno kiedyś było czymś pierwszym
ust twoich dotyk ten który sprawił
że napisałem dla ciebie wierszem

czekam cierpliwie na twój komentarz
milczysz tak długo tak bardzo długo
być może wcale już nie pamiętasz
tego co było poezji próbą

każdy następny był jednym z wielu
cierpiących twoją nieobecnością
które błądziły jakby bez celu
wchłaniane szarych dni codziennością

a czas skutecznie potrafił trawić
strofy co miały brzmieć jak poemat
pozwól w pamięci swej pozostawić
wiersz ze słowami których już nie ma