Przeglądam rodzinne fotografie -
pożółkłe kartki kartonu pokryte kurzem,
zmieszanym z odłamkami tęsknoty.
Smutek i śmierć pod rękę z radością.

Na pierwszej złote słoneczniki
śmieją się, rozmawiając ze słońcem.
Wiatr figluje z roztańczoną trawą.
Rozbawione twarze zastygły w kadrze.

Na drugiej deszcz w kolorze krwi.
W tle opuszczona barykada,
obsypana płatkami czarnych róż.

Na trzeciej mała, smutna dziewczynka
kładzie lalkę na trumnie ojca.
Obok pochylona wieża kościoła
kłania się nisko szyderczej śmierci.

A w miejskim parku słoneczny zegar
ciągle odmierza uciekający czas.