Co dzień modlisz się
by nie zabrał mnie Bóg
Co noc wicher dmie
śmierć chce wpuścić za próg

A ty falą łez
wciąż odraczasz ten dzień
Bym mógł cieszyć się
życiem pięknym jak sen

Zły wiatr niesie ból
tym kołysze do snu
A ja w głównej z ról
pokutuję za dwóch

Więc weź bukiet róż
co zebrałem za dnia
Bym umrzeć już mógł
rozmyć jak słona łza

Już czas. Zamknij drzwi
Srebrny przekręć w nich klucz
By wiatr co z nas drwi
rozwiał smutek z twych ócz.